မေန႕ညက က်ေနာ္ အိပ္ယာေပၚေရာက္လုိ႕ အိပ္မယ္လုပ္ပီးမွ က်ေနာ္ မသုံးတာ ၾကာပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ MP3 အေဟာင္းေလးကုိ သတိရတာနဲ႕ က်ေနာ္ ျပန္ရွာခ်င္စိတ္ ေပၚလာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ၂ နာရီ ေက်ာ္ေနပီ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကလည္း လုပ္မယ္ဆုိရင္ ခ်က္ခ်င္း လုပ္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေကာင္။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ့ ပစၥည္းေတြ သိမ္းထားတဲ့ အံဆြဲေလးကုိ ဖြင့္ရွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအံဆြဲကုိ မဖြင့္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါပီ။ အထဲမွာ က်ေနာ္ သေဘၤာေပၚ ေရာက္ပီးမွ ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပုိ႕ေပးတဲ့ စာေတြ၊ ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ေတြ၊ ရန္ကုန္က က်ေနာ္ယူလာတဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕နဲ႕ က်ေနာ့ပိုင္ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ေတြပါ။ MP3 ရွာတဲ့ဆီကုိ မေရာက္ေတာ့ပဲ မ်က္လုံးက သြားျမင္တာက ေက်ာင္းသားဘ၀က မွတ္စု စာအုပ္ ၂ အုပ္ကုိပါ။
မေတြးခ်င္ေပမဲ့ စိတ္က အတိတ္ကုိ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလး ၂ အုပ္ကုိ ယူပီး က်ေနာ္ အိပ္ယာေပၚ ျပန္တက္ကာ အတိတ္ကုိ ျပန္ပုံေဖာ္ေနမိတယ္။ တအုပ္က တအုပ္လုံး သူ႕လက္ေရး နဲ႕ ကူးေပးထားတဲ့ ဆယ္တန္း တုန္းက ျမန္မာစာ မွတ္စုစာအုပ္။ ေနာက္တအုပ္က သူနဲ႕ က်ေနာ္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကလုိ႕ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ စကားမေျပာၾကတဲ့ အခါ စာတုိေလးေတြ ေရးပီး ေျပာတဲ့ စာအုပ္။ အထဲက စာေလးေတြ ဖတ္ပီး က်ေနာ္ျပံဳးမိတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ဆယ္တန္းေတြပီးလုိ႕ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္တဲ့အခ်ိန္ ေန႕ဆုိ သင္တန္းေတြ တူတူတက္ ညဆုိ တညလုံး ဖုန္းခုိးေျပာနဲ႕ အဆက္သြယ္ မျပတ္ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႕ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ ၂ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ေနနဲ႕ က်ေနာ္ သူ႕အတြက္ သူ လုံး၀မထင္ထားတဲ့ ၾကိဳးၾကာ အေကာင္ တေထာင့္ငါးရာ တိတိကုိ ကုိယ္တုိင္ ေခါက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေရာင္စုံ ႀကိဳးၾကာေလးေတြရဖုိ႕ က်ေနာ္ ၁လခြဲေလာက္ ေန႕ေန႕ညည ေခါက္ခဲ့ရတာပါ။ သယ္ရင္းေတြနဲ႕ သြားလည္း ဒီအေကာင္ေလးေတြ ပါတယ္။ ဆုိင္ထုိင္လည္း ဒီေကာင္ေတြ ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ငါ့သားေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ညာရတာေပါ့ ငရဲေတာ့ ႀကီးပါရဲ႕ ေမေမကေတာ့ သိတယ္ထင္ပါ့။ ဘာမွမေျပာ ရွာပါဘူး။ အဲခက္တာက ေနာက္ဆုံး အေကာင့္ ေထာင့္ငါးရာလည္း ျပည့္ပီ။ ေပးရမဲ့ ရက္ကလည္း ကပ္ေတာ့မွ ထည့္စရာ ပုလင္းက ရွာမရ။ ပုလင္းေလးေတြနဲ႕ ခြဲထည့္ရင္ ေသရခ်ည္ရဲ႕။ ဆယ္ပုလင္းေလာက္မွ ရမယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေနာက္ဆုံး ႀကံမရတဲ့ အဆုံး ဒီႀကိဳးၾကာေလးေတြ ေခါက္ဖုိ႕ စကၠဴေလးေတြ ထုတ္တဲ့ အမဆီကုိ ဖုန္းဆက္သြယ္ပီး ေမးတဲ့အခါမွ သူက ေအာ္ဒါမွာေပးမယ္ ေျပာပါတယ္။ ရွက္ေတာ့ အရွက္သား။ မစႏၵာရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႕ ေထာင့္ငါးရာလုံးကုိ တပုလင္းတည္း ထည့္ႏုိင္တဲ့ ပုလင္းလွလွေလး ရခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ကုိ ေပးခဲ့တဲ့ ေန႕မွာ အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ္ ေမ့မရပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႕ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ အဆင္မေျပပဲ သုံးႏွစ္အပီးမွာ လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းခြဲၾကတယ္ ဆုိေပမဲ့ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္မုန္းလုိ႕ မဟုတ္ပဲ သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆုိင္တာေတြ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ လမ္းခဲြ ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ တေယာက္အကူညီလုိရင္ တေယာက္က ကူညီဆဲပါ။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး စပ္ေဆာ့ပီး MP3 ရွာရာက ဇာတ္လမ္းအေဟာင္း ေပၚပီး ေတာ္ေတာ္ ညနက္တဲ့ အထိ မအိပ္ ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
Labels: က်ေနာ့မွတ္စု, အခ်စ္
