ေစာဘြဲ႕မွဴး၏ သီခ်င္း မဟုတ္ပါ။ ခုတေလာ ဘာေတြျဖစ္တယ္မသိ လူက ခ်ဴခ်ာ ခ်င္သည္။ ေနရင္းထုိင္ရင္း ေခါင္းေနာက္ဘက္ျခမ္း က ထထကုိက္သည္။ ႏွလုံးရွိတဲ့ေနရာက တခ်က္တခ်က္ ေအာင့္သည္။ အျမဲျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ တခ်က္ခ်က္ ထျဖစ္ရင္ေတာ့ အေတာ့္ကုိ ေနရထုိင္ရ ခက္လွသည္။ က်ေနာ္ ေရာဂါႀကီးႀကီး ျဖစ္မွာကုိ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ ျဖစ္လုိက္ရင္လည္း ကုိယ္က အသည္းအသန္ခ်ည့္ပဲေလ။ ငယ္ငယ္တည္းက က်ေနာ္ ၇ ႏွစ္သားေလာက္ ေလျဖတ္ဖူးတယ္ ေလျဖတ္တယ္ဆုိလို႕ တပုိင္းေသသြားတာ မဟုတ္ဘူး ရီလုိက္ရင္ ပါးက ရြဲ႕ရြဲ႕ သြားတာ အေဖနဲ႕ အေမဆုိတာ စိတ္ပူလုိက္တာဆုိတာ ေနာက္ဆုံး အေၾကာျပင္တဲ့ အႏွိပ္ဆရာနဲ႕မွ ေပ်ာက္သြားသည္ ဒါေပမဲ့ ခုထိ ရီလုိက္ရင္ ရြဲ႕ခ်င္တုန္း။ ေနာက္တေခါက္ ေျခာက္တန္းမွာ ပါးမွာ အက်ိတ္ႀကီးမွ အႀကီးႀကီး ေပါက္သည္။ ဆရာ၀န္ေတြက operation လုပ္ရမည္ပဲ ေျပာသည္။ အေဖနဲ႕အေမက လက္မခံ အနာရြတ္က်န္မည္စုိးသည္။ ေနာက္ဆုံး ဂြတ္တလိပ္က ဆရာႀကီး ဦးျမဒင္ဆီမွာ သြားျပသည္။ သူကလည္း ေဆးေတြအုံ ဘာအုံႏွင့္ ဒီအနာ ေပါက္မည္ပဲ ေျပာသည္။ ေနာက္ဆုံး အေဖက ဘုရားစာျဖင့္ ေန႕တုိင္း မန္းေပးသည္။ အံၾသစရာေကာင္းလွသည္က ဆရာ၀န္တုိင္းက ေပါက္မည္ေျပာေသာ အနာသည္ အေဖ့ ေမတၱာတန္ခုိးျဖင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္သြားသည္။ ျမန္မာဆရာလည္း အံၾသ အဂၤလိပ္ဆရာလည္း အံ့ၾသ အဲဒီတုန္းကလည္း ကံေကာင္းလုိ႕ေပါ့။ ေနာက္ဆုံး ဒုတိယႏွစ္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ေန႕လည္ ၁၁ ၀န္းက်င္ဆုိ ေခါင္းထဲက မခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကုိက္သည္။ ေတာ္ရုံမ်က္ရည္မက်တဲ့ က်ေနာ္ အဲ့အခ်ိန္၀န္းက်င္ ေရာက္ျပီဆုိ ခံစားရမွာေၾကာက္ပီး မ်က္ရည္က်ေနပီ။ တခါမွ အဲဒီေလာက္ျပင္းေသာ ေ၀ဒနာ မခံစားဖူး။ လမ္းသြားေနရင္း ေခါင္းထဲက နာလြန္းေသာေၾကာင့္ လဲက်သည္အထိ ခံစားရသည္။ ေနာက္ဆုံး ဆရာ၀န္က ထိပ္ကပ္နာဟုဆုိကာ ရာပန္းဆီ ရွဴခိုင္းသည္ က်က္က်က္ဆူေနေသာ ေရေႏြးအေငြ႕ကုိ ရွဴခုိင္းသည္ အဲဒီေတာ့မွာ ေရာဂါက သက္သာသြားသည္။ အဲဒီက က်န္သည့္ဒဏ္က ခုထိ ႏွာေခ်ေသာအခါ လက္ေမာင္းရုိးေတြ မခံ မရပ္ႏုိင္ေအာင္ ကုိက္သည့္ ေ၀ဒနာျဖစ္သည္။ ခုထိ မေပ်ာက္ ဆုိးလွသည္ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ႏွာေခ်မွာကုိလည္း ေၾကာက္သည္။ ခု ျဖစ္ျပန္ပီ ေခါင္းက ကိုက္သည္ ႏွလုံးကေအာင့္သည္။ ဒီတခါဆုိရင္ျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိ ျပဳစု ဂရုစုိက္ေပးမည့္ သူမ်ား မရွိေတာ့ တေယာက္တည္း ခံရမည္ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ေရာဂါ ျဖစ္ရမွာကုိ ေၾကာက္လွသည္။ L
Labels: က်န္းမာေရး
