၃၁ ၾသဂုတ္လ ၂၀၀၈ …
…………………………………………………………………………………………………………………
ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ထဲမွာ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေလွ်ာက္ေရးျခစ္ ေနမိတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေရးထား တဲ့ စာမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္မိေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးလေက်ာ္က ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္း အရာကလည္း စိတ္ပ်က္စရာမုိ႕ အရသာခံၿပီး မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့။ တကယ္ဆုိ ေရးစရာေတြ ရွိေနတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာ ၀န္ခံရမွာလား လိမ္ရမွာလား အေတာ္ ခက္ခဲေနတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလး ထဲမွာ ငါလုပ္ခဲ့သမွ် ေကာင္းတာ ဆုိးတာ ခါးသီးခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေန႕ရက္ေတြကုိ ေရးခ်မိခဲ့တာပဲ။ အျပင္မွာ ေဖာက္ခြဲထြက္ဖုိ႕ မလြယ္ကူတဲ့ ငါ ဒီစာအုပ္ေလးေတႊက ငါ့ရဲ႕ ေပါက္ကြဲရာ နယ္ေျမပါပဲ။
ဘုရားေရ .. ဘယ္လုိ အသိဥာဏ္မ်ဳိးနဲ႕ ငါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လိမ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားမိပါသလဲ။ အေတြးေတြက ရႈပ္ရွက္ခက္ကာ စာအုပ္ေပၚ ၾကည့္မိေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေရးျခစ္ထားတဲ့ အရာေတြ။ Damn It !! ခပ္ေ၀းေ၀း ေနစမ္းပါကြာ။ ေယာင္လုိ႕ ေတာင္ ငါ့ေခါင္းထဲ ေနာက္တႀကိမ္ မ၀င္လာပါနဲ႕။
Labels: က်ေနာ့မွတ္စု, ခံစားခ်က္
(I do swear that I'll always be there. I'd give anything
and everything and I will always care. Through weakness
and strength, happiness and sorrow, for better, for worse,
I will love you with every beat of my heart.)
From this moment life has begun
From this moment you are the one
Right beside you is where I belong
From this moment on
From this moment I have been blessed
I live only for your happiness
And for your love I'd give my last breath
From this moment on
I give my hand to you with all my heart
Can't wait to live my life with you, can't wait to start
You and I will never be apart
My dreams came true because of you
From this moment as long as I live
I will love you, I promise you this
There is nothing I wouldn't give
From this moment on
You're the reason I believe in love
And you're the answer to my prayers from up above
All we need is just the two of us
My dreams came true because of you
From this moment as long as I live
I will love you, I promise you this
There is nothing I wouldn't give
From this moment
I will love you as long as I live
From this moment on
Shania Twain ရဲ႕ From this moment on ပါ အားလုံး နားေထာင္ဖူး ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး (အဟဲ ဒီတေလာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိတာေတြ မ်ားေနတယ္) ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ေနမိတယ္ မနက္ႏုိးရင္၊ ညအိပ္ယာ ၀င္ရင္ နားမေထာင္ပဲ မေနႏုိင္ဘူး။ စိတ္ထင္ ရက္ ၂၀ ေက်ာ္ပီ။ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ပထမ Shania Twain တေယာက္တည္း ဆုိထားတဲ့ ဗားရွင္းကုိ သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ ေနာက္ပုိင္း BSB နဲ႕ Duet ဗားရွင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္သြားတာ။ က်ေနာ့အတြက္ အရမ္း အဓိပၸါယ္ရွိေနတယ္။ လတ္တေလာ အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းပါ။
ဒီေနရာ မွာ ေဒါင္းႏုိင္ပါတယ္
မေန႕ညက က်ေနာ္ အိပ္ယာေပၚေရာက္လုိ႕ အိပ္မယ္လုပ္ပီးမွ က်ေနာ္ မသုံးတာ ၾကာပီ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ MP3 အေဟာင္းေလးကုိ သတိရတာနဲ႕ က်ေနာ္ ျပန္ရွာခ်င္စိတ္ ေပၚလာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ၂ နာရီ ေက်ာ္ေနပီ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကလည္း လုပ္မယ္ဆုိရင္ ခ်က္ခ်င္း လုပ္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေကာင္။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ့ ပစၥည္းေတြ သိမ္းထားတဲ့ အံဆြဲေလးကုိ ဖြင့္ရွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအံဆြဲကုိ မဖြင့္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါပီ။ အထဲမွာ က်ေနာ္ သေဘၤာေပၚ ေရာက္ပီးမွ ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပုိ႕ေပးတဲ့ စာေတြ၊ ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ေတြ၊ ရန္ကုန္က က်ေနာ္ယူလာတဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕နဲ႕ က်ေနာ့ပိုင္ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ေတြပါ။ MP3 ရွာတဲ့ဆီကုိ မေရာက္ေတာ့ပဲ မ်က္လုံးက သြားျမင္တာက ေက်ာင္းသားဘ၀က မွတ္စု စာအုပ္ ၂ အုပ္ကုိပါ။
မေတြးခ်င္ေပမဲ့ စိတ္က အတိတ္ကုိ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလး ၂ အုပ္ကုိ ယူပီး က်ေနာ္ အိပ္ယာေပၚ ျပန္တက္ကာ အတိတ္ကုိ ျပန္ပုံေဖာ္ေနမိတယ္။ တအုပ္က တအုပ္လုံး သူ႕လက္ေရး နဲ႕ ကူးေပးထားတဲ့ ဆယ္တန္း တုန္းက ျမန္မာစာ မွတ္စုစာအုပ္။ ေနာက္တအုပ္က သူနဲ႕ က်ေနာ္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကလုိ႕ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ စကားမေျပာၾကတဲ့ အခါ စာတုိေလးေတြ ေရးပီး ေျပာတဲ့ စာအုပ္။ အထဲက စာေလးေတြ ဖတ္ပီး က်ေနာ္ျပံဳးမိတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ဆယ္တန္းေတြပီးလုိ႕ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္တဲ့အခ်ိန္ ေန႕ဆုိ သင္တန္းေတြ တူတူတက္ ညဆုိ တညလုံး ဖုန္းခုိးေျပာနဲ႕ အဆက္သြယ္ မျပတ္ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႕ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ ၂ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ေနနဲ႕ က်ေနာ္ သူ႕အတြက္ သူ လုံး၀မထင္ထားတဲ့ ၾကိဳးၾကာ အေကာင္ တေထာင့္ငါးရာ တိတိကုိ ကုိယ္တုိင္ ေခါက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေရာင္စုံ ႀကိဳးၾကာေလးေတြရဖုိ႕ က်ေနာ္ ၁လခြဲေလာက္ ေန႕ေန႕ညည ေခါက္ခဲ့ရတာပါ။ သယ္ရင္းေတြနဲ႕ သြားလည္း ဒီအေကာင္ေလးေတြ ပါတယ္။ ဆုိင္ထုိင္လည္း ဒီေကာင္ေတြ ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ငါ့သားေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ညာရတာေပါ့ ငရဲေတာ့ ႀကီးပါရဲ႕ ေမေမကေတာ့ သိတယ္ထင္ပါ့။ ဘာမွမေျပာ ရွာပါဘူး။ အဲခက္တာက ေနာက္ဆုံး အေကာင့္ ေထာင့္ငါးရာလည္း ျပည့္ပီ။ ေပးရမဲ့ ရက္ကလည္း ကပ္ေတာ့မွ ထည့္စရာ ပုလင္းက ရွာမရ။ ပုလင္းေလးေတြနဲ႕ ခြဲထည့္ရင္ ေသရခ်ည္ရဲ႕။ ဆယ္ပုလင္းေလာက္မွ ရမယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေနာက္ဆုံး ႀကံမရတဲ့ အဆုံး ဒီႀကိဳးၾကာေလးေတြ ေခါက္ဖုိ႕ စကၠဴေလးေတြ ထုတ္တဲ့ အမဆီကုိ ဖုန္းဆက္သြယ္ပီး ေမးတဲ့အခါမွ သူက ေအာ္ဒါမွာေပးမယ္ ေျပာပါတယ္။ ရွက္ေတာ့ အရွက္သား။ မစႏၵာရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႕ ေထာင့္ငါးရာလုံးကုိ တပုလင္းတည္း ထည့္ႏုိင္တဲ့ ပုလင္းလွလွေလး ရခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ကုိ ေပးခဲ့တဲ့ ေန႕မွာ အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ္ ေမ့မရပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႕ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ အဆင္မေျပပဲ သုံးႏွစ္အပီးမွာ လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းခြဲၾကတယ္ ဆုိေပမဲ့ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္မုန္းလုိ႕ မဟုတ္ပဲ သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆုိင္တာေတြ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ လမ္းခဲြ ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ တေယာက္အကူညီလုိရင္ တေယာက္က ကူညီဆဲပါ။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး စပ္ေဆာ့ပီး MP3 ရွာရာက ဇာတ္လမ္းအေဟာင္း ေပၚပီး ေတာ္ေတာ္ ညနက္တဲ့ အထိ မအိပ္ ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
Labels: က်ေနာ့မွတ္စု, အခ်စ္
ဟုတ္တယ္ က်ေနာ့္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ နီးကပ္လာပီ။ က်ေနာ္ ဒီဇင္ဘာျပန္မယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့ HOD ကုိ ေျပာပီးေပမဲ့ အတည္ေတာ့ မျပဳရေသးပါဘူး။ အနီးကပ္မွ confirm ထပ္လုပ္ရမွာပဲ။ အင္း ဘာလုိလုိနဲ႕ လာမဲ့ ဒီဇင္ဘာဆုိ က်ေနာ္ အိမ္ကုိ ခြဲခြာ ခဲ့တာ ၂ ႏွစ္နဲ႕ ၇ လ တင္းတင္းျပည့္ပီေပါ့။ က်ေနာ္ ခုတည္းက ရင္ခုန္ေနမိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ျပန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ့ မိသားစုက ဘယ္လုိပုံစံနဲ႕ ႀကိဳမွာပါလိမ့္လုိ႕။ အရင္လုိ ေႏြးေထြးဆဲပဲလား စိမ္းသြားမွာလား။ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ေတြး ေနတာပါ က်ေနာ့္ ေမေမနဲ႕ ညီေလး ၂ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့ကုိ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳမယ္ဆုိတာ ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲပါဘူး။ က်ေနာ္ သူတုိ႕ကုိ အရမ္းျမင္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဒီ ၃ႏွစ္ နီးပါး အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္သူတုိ႕ ဓာတ္ပုံကုိေတာင္ ေတာင္းမၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားလဲဆုိတာ ျမင္ပီး အံ့ၾသခ်င္လုိ႕ပါ။ သူတုိ႕ကုိ ေတာင္းမၾကည့္ သလုိ က်ေနာ့ ပုံကုိလည္း မပုိ႕ေပးခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးလုပ္ရတာ သိပ္၀ါသနာပါသကုိး။
ေမေမ အရင္ထက္ အုိစာ သြားလား ညီလတ္ ဘယ္လုိပုံျဖစ္ေနပီလဲ ညီအငယ္ဆုံးေလး အရပ္ဘယ္ေလာက္ ရွိေနပီလဲ က်ေနာ္ အရမ္း သိခ်င္ ပါတယ္။ အငယ္ဆုံးေလးက က်ေနာ္ထြက္လာတုန္းက တကယ့္ခ်ာတိတ္ပါ။ ခုေတာ့ ဒီေကာင္ ဆယ္တန္း ေရာက္ေနပီေလ။ အဟတ္ သိပ္ရွက္တတ္တဲ့ေကာင္ က်ေနာ့္ အခ်စ္ဆုံးပါပဲ။ အင္း ဒုတိယကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီေကာင္ေတြကုိလည္း က်ေနာ္သိပ္သတိရတယ္ ေကာင္းတူဆုိးဖက္ ဟုိး ငယ္ငယ္တည္းက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာၾကတာ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ၾကလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေတြလည္း ညီအကုိေတြပါပဲ။ က်ေနာ္က ထြက္လာေပမဲ့ က်ေနာ့အိမ္ကုိ အ၀င္အထြက္မျပတ္ ေမေမ့ ကုိ လုိတာကူညီ ေပးေနတုန္း။ ဒီေကာင္ေတြကုိလည္း ေတြ႕ခ်င္မိပါရဲ႕။ ခု ဒီစာေရး ေနရင္းနဲ႕ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္လာတယ္။ ကဲ က်ေနာ့္အတြက္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ countdown ကေတာ့ စပီဗ်ာ။
Labels: က်ေနာ့မွတ္စု
ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ .. ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႕ ဒီေန႕ ဒီေလာက္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ေပ်ာ္ေနလဲ ဆုိတာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေတာင္ မစဥ္းစား တတ္ေတာ့ဘူး။ မနက္ႏုိးတည္းက စိတ္က ေတာ္ေတာ့ကုိ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနတာ အရင္ေန႕ ေတြကနဲ႕ မတူဘူး။ ခ်တ္ရြမ္းထဲမွာလည္း စကားေတြ အရမ္းေျပာေနမိတယ္။ အလုပ္၀င္ေတာ့လည္း ေလေလး တခြ်န္ခြ်န္ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႕ စက္ေတြ ေသခ်ာ ရွင္းလင္းေနမိတယ္။ အလုပ္ေဖာ္ သယ္ရင္းေတြကေတာင္ ဘာေတြ အူျမဴးေနလဲတဲ့ အရင္ေန႕ေတြကနဲ႕ မတူပါလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္ အလုပ္ထဲ ေရာက္သြားရင္ ေနရင္းထုိင္ရင္း သတိဆြဲမိသလုိ တည္သြားတတ္တယ္။ ခုေတာ့ တအားႀကီးကုိ ေပါ့ပါးေနတာ။ ဒီေန႕က်မွ သေဘၤာ ေက်ာက္ဆူးက တင္မရဘူးေလ။ တင္မရေတာ့ သေဘၤာက ထြက္မရ သေဘၤာထြက္မရေတာ့ ကာစီႏုိက ဖြင့္လုိ႕မရ။ အားလုံး စကားေျပာ အာရိုက္ေနၾကတာေပါ့။ ဘရိတ္ခ္ခ်ိန္ေလး ထြက္လုိက္ အလုပ္ထဲျပန္လာ အာရုိက္လုိက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ့ကုိ အဆင္ေျပေနတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေခါင္းကုိက္ေနၾကတာေပါ့။ ခရီးသည္ေတြကလည္း ကြန္ပလိန္း တက္ခ်င္ေနၾကပီ။ သေဘၤာက ပုံမွန္ ထြက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ထက္ ၃ နာရီေက်ာ္ ေနာက္က်ပီးမွ ထြက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွ ကာစီႏုိဖြင့္ေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္ခ်ိန္က ေလးနာရီ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ဒီေန႕ ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ ေနာက္က်ပါတယ္ဆုိမွ က်ေနာ္က ဒီေန႕ Early Off ရတယ္ ပိတ္ခ်ိန္မေရာက္မွီ ေစာျပန္လာရတာေပါ့။ ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ ဒီလုိ စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ေပ်ာ္တာကုိ မခံစားရတာ ၾကာပီ။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ေပ်ာ္တယ္။
Labels: က်ေနာ့မွတ္စု
