မုိးေသာက္ယံရဲ႕အခန္းငယ္

ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ .. ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႕ ဒီေန႕ ဒီေလာက္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ေပ်ာ္ေနလဲ ဆုိတာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေတာင္ မစဥ္းစား တတ္ေတာ့ဘူး။ မနက္ႏုိးတည္းက စိတ္က ေတာ္ေတာ့ကုိ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနတာ အရင္ေန႕ ေတြကနဲ႕ မတူဘူး။ ခ်တ္ရြမ္းထဲမွာလည္း စကားေတြ အရမ္းေျပာေနမိတယ္။ အလုပ္၀င္ေတာ့လည္း ေလေလး တခြ်န္ခြ်န္ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႕ စက္ေတြ ေသခ်ာ ရွင္းလင္းေနမိတယ္။ အလုပ္ေဖာ္ သယ္ရင္းေတြကေတာင္ ဘာေတြ အူျမဴးေနလဲတဲ့ အရင္ေန႕ေတြကနဲ႕ မတူပါလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္ အလုပ္ထဲ ေရာက္သြားရင္ ေနရင္းထုိင္ရင္း သတိဆြဲမိသလုိ တည္သြားတတ္တယ္။ ခုေတာ့ တအားႀကီးကုိ ေပါ့ပါးေနတာ။ ဒီေန႕က်မွ သေဘၤာ ေက်ာက္ဆူးက တင္မရဘူးေလ။ တင္မရေတာ့ သေဘၤာက ထြက္မရ သေဘၤာထြက္မရေတာ့ ကာစီႏုိက ဖြင့္လုိ႕မရ။ အားလုံး စကားေျပာ အာရိုက္ေနၾကတာေပါ့။ ဘရိတ္ခ္ခ်ိန္ေလး ထြက္လုိက္ အလုပ္ထဲျပန္လာ အာရုိက္လုိက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ့ကုိ အဆင္ေျပေနတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေခါင္းကုိက္ေနၾကတာေပါ့။ ခရီးသည္ေတြကလည္း ကြန္ပလိန္း တက္ခ်င္ေနၾကပီ။ သေဘၤာက ပုံမွန္ ထြက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ထက္ ၃ နာရီေက်ာ္ ေနာက္က်ပီးမွ ထြက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွ ကာစီႏုိဖြင့္ေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္ခ်ိန္က ေလးနာရီ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ဒီေန႕ ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ ေနာက္က်ပါတယ္ဆုိမွ က်ေနာ္က ဒီေန႕ Early Off ရတယ္ ပိတ္ခ်ိန္မေရာက္မွီ ေစာျပန္လာရတာေပါ့။ ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ ဒီလုိ စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ေပ်ာ္တာကုိ မခံစားရတာ ၾကာပီ။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ေပ်ာ္တယ္။

ေစာဘြဲ႕မွဴး၏ သီခ်င္း မဟုတ္ပါ။ ခုတေလာ ဘာေတြျဖစ္တယ္မသိ လူက ခ်ဴခ်ာ ခ်င္သည္။ ေနရင္းထုိင္ရင္း ေခါင္းေနာက္ဘက္ျခမ္း က ထထကုိက္သည္။ ႏွလုံးရွိတဲ့ေနရာက တခ်က္တခ်က္ ေအာင့္သည္။ အျမဲျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ တခ်က္ခ်က္ ထျဖစ္ရင္ေတာ့ အေတာ့္ကုိ ေနရထုိင္ရ ခက္လွသည္။ က်ေနာ္ ေရာဂါႀကီးႀကီး ျဖစ္မွာကုိ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ ျဖစ္လုိက္ရင္လည္း ကုိယ္က အသည္းအသန္ခ်ည့္ပဲေလ။ ငယ္ငယ္တည္းက က်ေနာ္ ၇ ႏွစ္သားေလာက္ ေလျဖတ္ဖူးတယ္ ေလျဖတ္တယ္ဆုိလို႕ တပုိင္းေသသြားတာ မဟုတ္ဘူး ရီလုိက္ရင္ ပါးက ရြဲ႕ရြဲ႕ သြားတာ အေဖနဲ႕ အေမဆုိတာ စိတ္ပူလုိက္တာဆုိတာ ေနာက္ဆုံး အေၾကာျပင္တဲ့ အႏွိပ္ဆရာနဲ႕မွ ေပ်ာက္သြားသည္ ဒါေပမဲ့ ခုထိ ရီလုိက္ရင္ ရြဲ႕ခ်င္တုန္း။ ေနာက္တေခါက္ ေျခာက္တန္းမွာ ပါးမွာ အက်ိတ္ႀကီးမွ အႀကီးႀကီး ေပါက္သည္။ ဆရာ၀န္ေတြက operation လုပ္ရမည္ပဲ ေျပာသည္။ အေဖနဲ႕အေမက လက္မခံ အနာရြတ္က်န္မည္စုိးသည္။ ေနာက္ဆုံး ဂြတ္တလိပ္က ဆရာႀကီး ဦးျမဒင္ဆီမွာ သြားျပသည္။ သူကလည္း ေဆးေတြအုံ ဘာအုံႏွင့္ ဒီအနာ ေပါက္မည္ပဲ ေျပာသည္။ ေနာက္ဆုံး အေဖက ဘုရားစာျဖင့္ ေန႕တုိင္း မန္းေပးသည္။ အံၾသစရာေကာင္းလွသည္က ဆရာ၀န္တုိင္းက ေပါက္မည္ေျပာေသာ အနာသည္ အေဖ့ ေမတၱာတန္ခုိးျဖင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္သြားသည္။ ျမန္မာဆရာလည္း အံၾသ အဂၤလိပ္ဆရာလည္း အံ့ၾသ အဲဒီတုန္းကလည္း ကံေကာင္းလုိ႕ေပါ့။ ေနာက္ဆုံး ဒုတိယႏွစ္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ေန႕လည္ ၁၁ ၀န္းက်င္ဆုိ ေခါင္းထဲက မခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကုိက္သည္။ ေတာ္ရုံမ်က္ရည္မက်တဲ့ က်ေနာ္ အဲ့အခ်ိန္၀န္းက်င္ ေရာက္ျပီဆုိ ခံစားရမွာေၾကာက္ပီး မ်က္ရည္က်ေနပီ။ တခါမွ အဲဒီေလာက္ျပင္းေသာ ေ၀ဒနာ မခံစားဖူး။ လမ္းသြားေနရင္း ေခါင္းထဲက နာလြန္းေသာေၾကာင့္ လဲက်သည္အထိ ခံစားရသည္။ ေနာက္ဆုံး ဆရာ၀န္က ထိပ္ကပ္နာဟုဆုိကာ ရာပန္းဆီ ရွဴခိုင္းသည္ က်က္က်က္ဆူေနေသာ ေရေႏြးအေငြ႕ကုိ ရွဴခုိင္းသည္ အဲဒီေတာ့မွာ ေရာဂါက သက္သာသြားသည္။ အဲဒီက က်န္သည့္ဒဏ္က ခုထိ ႏွာေခ်ေသာအခါ လက္ေမာင္းရုိးေတြ မခံ မရပ္ႏုိင္ေအာင္ ကုိက္သည့္ ေ၀ဒနာျဖစ္သည္။ ခုထိ မေပ်ာက္ ဆုိးလွသည္ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ႏွာေခ်မွာကုိလည္း ေၾကာက္သည္။ ခု ျဖစ္ျပန္ပီ ေခါင္းက ကိုက္သည္ ႏွလုံးကေအာင့္သည္။ ဒီတခါဆုိရင္ျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိ ျပဳစု ဂရုစုိက္ေပးမည့္ သူမ်ား မရွိေတာ့ တေယာက္တည္း ခံရမည္ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ေရာဂါ ျဖစ္ရမွာကုိ ေၾကာက္လွသည္။ L

သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ မင္း ၀ လာတယ္တဲ့။ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ သုံးေယာက္က်ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ၾကည့္ရတယ္ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ က သေဘၤာေပၚ စတက္လာခါစနဲ႕ေတာ့ အရမ္းကုိ ကြာသြားတာပဲ ဒီအခ်ိန္ အိမ္ျပန္မယ္ဆုိ အိမ္က မွတ္မိပါ့မလား မသိဘူး။ ဒီအေပၚ ေရာက္မွ အရမ္း အက်င့္ေတြ ပ်က္လာတယ္။ ဒီသေဘၤာဟာ ငါ့ရဲ႕ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးကုိ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ ေနရာပါပဲလုိ႕ အျပစ္တင္ရမလုိ ျဖစ္ေနပီ။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက က်ေနာ့မွာ နားခ်ိန္မရွိဘူး ရန္ကုန္ လူငယ္ေတြ ထုံးစံအတုိင္း မနက္ ေျခာက္ဆုိ ထ မ်က္ႏွာ အသည္းအသန္ သစ္ ပီးရင္ သင္တန္းကုိ ေျပးရပီ။ သင္တန္းက ျပန္လာပီဆုိ ဆုိင္မွာ ၀င္ထုိင္ အေမက ခုိင္းရင္ ေျပးရျပန္ပီ။ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေခၚရင္ လုိက္သြားနဲ႕ နားခ်ိန္ကုိမရွိ။ ေနာက္ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ အားကစား ကလည္း ကစား ေသးတယ္။ အားကစားပုိးကေတာ့ က်ေနာ့ကုိ အေမ သြင္းေပးတာ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ပီ ဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္ အားကစား သင္တန္း တခုခုကုိ ေရာက္ေနပီသားပဲ။ ေလးတန္းကေန ခုနစ္တန္းေလာက္ထိ ကရာေတး ကစားတယ္။ ေနာက္ ေျခေထာက္က်ဳိးလုိ႕ မကစားခုိင္းေတာ့ဘူး အေမက၊ ေနာက္ ေရကူးတယ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကိဳက္တယ္ ညေနတုိင္း လုိလုိကုိ သြားကူးျဖစ္တယ္။ Table Tenis ကုိ ေက်ာင္းပြဲ ေတြအထိ ကစားတယ္ ဆုေတာ့ မရဘူးေပါ့ ။ ကုိးတန္း မွာ စပီး တင္းနစ္စ္ ရုိက္တယ္ အစပုိင္း ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္ပ်က္ေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီကစားနည္းကုိ စြဲလာတယ္။ သက္လုံလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာတယ္။ ခု ဒီအေပၚလည္း ေရာက္ေရာ အက်င့္ေတြ အကုန္ပ်က္ကုန္တယ္ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္၊ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ကလည္း ေျခလုပ္လက္လႈပ္ မရွိ ေခြ်းမထြက္ တေနကုန္ အဲကြန္းရွိေနတဲ့ ကာစီႏုိထဲမွာ အလုပ္က ပီးေတာ့လည္း ဘာ ေလ့က်င့္ခန္းမွလည္း မလုပ္ႏုိင္၊ သူတုိ႕ ေပးထားတဲ့ ဆားဗစ္စ္ေတြက အျပည့္ အိမ္မွာ ကုိယ့္အ၀တ္ ကုိယ္ေလွ်ာ္တယ္ စက္က ေလွ်ာ္တာမေျပာင္လုိ႕ဆုိပီး ဒီမွာ ေလွ်ာ္ဖုိ႕ ေနေနသာသာ အလုပ္ထြက္လာရင္ လူက ဘာျဖစ္လုိ႕ ျဖစ္မွန္းမသိ ေညာင္းပီ ေခြပဲေနခ်င္တယ္။ အဲလုိ စားလုိက္ ေသာက္လုိက္ ဘာေလ့က်င့္ခန္းမွ မရွိေတာ့လည္း ၀လာတာ မဆန္းဘူးေပါ့။ ျပန္ခါနီးရင္ေတာ့ လုပ္ဦးမွပဲလုိ႕ ေတြးရင္းပဲ ထပ္ေခြလုိက္ေတာ့မယ္။ :P

ကုိယ့္ဘေလာ့ဘက္ ကုိယ္ ေျခဦးမလွည့္တာလဲ ၾကာပီ။ တခါ တခါ ငါ့ဘေလာ့ေလးမွ ရွိေသးရဲ႕လားလုိ႕ ၀င္၀င္ ၾကည့္မိတာက လြဲလုိ႕ ေယာင္လုိ႕ေတာင္ မလွမ္းမိ။ ဘာမွ မေရးထားတာကုိ လမ္းမွား ေရာက္လာပီး ဖတ္သြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕။ ဘာဆုိ ဘာမွကုိမလုပ္ခ်င္ စိတ္ထဲ ေလေနတာပဲ သိတယ္။ မျဖစ္သင့္မွန္း မလုပ္သင့္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႕ မႏုိင္၀န္ထမ္းေနမိတာ ကုိယ့္အျပစ္နဲ႕ ကုိယ္ပဲေလ ခံေပါ့ လုိ႕ပဲစိတ္ထဲက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။ စပီးေတာ့မွလည္း ေနာင္တ မရခ်င္ဘူး သူမ်ားေတြေတာင္ လုပ္ႏုိင္ေသးတာ ငါဘာလုိ႕ မလုပ္ႏုိင္ ရမွာလဲလုိ႕ အားတင္းလုိက္ ျပန္လုပ္လုိက္နဲ႕ပဲ အရမ္းပင္ပမ္းလာတယ္။ လက္ေလွ်ာ့ခ်င္ေနပီ။ သေဘၤာေပၚ မွာေနရတာလဲ အရင္လုိ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး။ အင္းေလ ငါက နဂုိထဲကမွ ဒီေလာကမွာ ေပ်ာ္မွ မေပ်ာ္ခဲ့တာပဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရုန္းထြက္သြားခ်င္တယ္။ တဘက္ကလည္း အေမ့ကုိ စိတ္မပ်က္ေစခ်င္ဘူး။ အေမ ငါ့ကုိ သိပ္အားကုိး လြန္းတယ္။ အဲဒါက ငါ့ရဲ႕ စိတ္ကုိ သိပ္ေလးေစတယ္။ ရြယ္တူလူငယ္ေတြလုိ ေပ်ာ္ပါးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ငါ့မွာလည္း ရွိပါတယ္။ စိတ္ကုိ လႊတ္လုိက္မယ္ ၾကံတုိင္း ဒါႀကီးက ေခါင္းထဲ ၀င္လာတယ္။ သေဘၤာေပၚက အကုိတေယာက္ ေျပာဖူးတယ္ မိသားစု တခုမွာ တေယာက္ကေတာ့ ရင္းရစျမဲပဲ။ ဒါဆုိ ငါက ငါ့မိသားစုအတြက္ ရင္းရမဲ့ လူလား? ။ စိတ္ညစ္တယ္ ဆုိတာထက္ စိတ္ေလေနမိတာ။ စစ္တပ္တခုလုိ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ လြန္းတဲ့ ဒီသေဘၤာေပၚမွာ အလုပ္ လုပ္ရတာ တကယ္ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ညစ္ေနတုန္းရွိေသး စည္းကမ္းအသစ္က ထပ္ထြက္လာတယ္။ ဘယ္ေနရာ သြားသြား အုိင္ဒီ တပ္ထားရမယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ့ကုိ ခက္ခဲတဲ့ ကိတ္စပါ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ထသြားတာနဲ႕ အုိင္ဒီေမ့က်န္ခဲ့ရင္ ေသပီ။ အခန္းကလြဲလုိ႕ ျပင္ပ ဧရိယာမွာ CCTV က အျပည့္။ သုံးခါမိရင္ TERMINATE တဲ့။ စည္းကမ္းေတြ လာရြတ္ျပေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာကုိ စိတ္ထဲက ဆဲမိတယ္။ မုန္းတယ္ကြာ စည္းကမ္းဆုိတာကုိ။ ။